အို....၀တ္ရံု

ေရႊအတိဖံုးျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္

ေငြအတိျပီးျခင္းလည္း မဟုတ္

သို႔ေသာ္

တဒုတ္ဒုတ္...ရင္ခုန္သံတို႔သည္ကား

ေကာင္းကင္ထိတုိင္...ေ၀ဆာလ်က္

အို...အမိ။

ခ်စ္ေသာ သား၊ သမီးတို႔သည္ကား

အရြယ္ေရာက္၊ လူလားေျမာက္ေသာ္

အမိ ၀တ္ရံုလႊာေအာက္က ရုန္းထြက္

အျပံဳးမိုးစက္ေတြ တစက္စက္ႏွင္႔

ငိုသူငုိ၊ ရႈိက္သူရႈိက္

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း နာက်င္မႈကိုရင္၀ယ္ပုိက္

ရွဴရႈိက္သမွ်အသက္ရွဴသံေတြဟာ

သက္ျပင္းေတြပါ အမိရယ္...

ဟုိးအေ၀းကို ၾကည့္လုိက္ပါဦးအမိ

ကိုယ္ပုိင္၀တ္ရံု၊ ျခံဳထည္ကုိယ္စီႏွင္႔

အေရာင္မ်ိဳးစံု...အမ်ိဳးစံုလွရဲ႕

ကိုယ္ပုိင္ေတာင္စြယ္၊ ေတာင္တန္းမ်ားမွာ

ေနအစင္းစင္းအျဖစ္ ထြက္ေပၚလုေပါ႔ အမိရယ္...

အမိမွာေတာ႔ျဖင္႔ သမိုင္းေပးတာ၀န္ေတြထမ္းပိုးရင္း

ေမာ္ကြန္းသစ္အတြက္ အားတင္းေနရဆဲေပါ႔...

အမိမပူပါနဲ႔...

ႏုိင္ငံေတာ္ေျမပံုဟာ....

ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထဲမွာပါအမိ

ေနေရာင္မွာ ရဲရဲေတာက္တဲ႔ေသြးဟာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုိယ္ထဲမွာရွိတယ္အမိ....

ႏုိင္ငံေတာ္သီခ်င္းၾကားတိုင္း

အမိကို တန္းသတိရမိတာကုိ

သက္ေသတည္ပါတယ္။

ေအာ္....

ဘယ္လို အေျခမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္

အျဖဴ၊ အစိမ္းကို တြဲဖက္ျမင္မိရင္ေတာ႔ျဖင္႔

ကၽြန္ေတာ္႔မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ပါအမိရယ္....

ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတသမွ်၊ လြမ္းရသမွ်ဟာ

အမိရင္ခြင္ေပၚမွာ ေပါက္ဖြားခဲ႔တယ္ဆိုတာ

အစဥ္သတိရရင္း

ယခုေရာက္ရာ အရပ္က ပဆစ္တုပ္

ဤကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပူေဇာ္လုိက္ပါရေစ။

ေႏြဦးေလ