အေရးေပၚကားေပၚက ၾကက္ေျခခတ္မ်ားနဲ႔ခဏတာ

တစ္ႀကိဳးငင္..ႏွစ္ႀကိဳးငင္..သံုးႀကိဳးငင္
ရွုပ္ေထြးစြာပင္ ကြန္ယက္အျဖစ္..
ျဖန္႔က်က္
အက်ဥ္းခ်ထားတဲ႔ တစ္ခန္းရပ္ရမၼက္ကို
အာသာတငမ္းငမ္းနဲ႔လွ်ာေပၚထိုးတင္
အရသာခံရင္း....
                ေလာင္ကၽြမ္း...
"ဒီမွာ ေမာင္မင္း...သင္ေၾကာက္တတ္ပါသလား"

ခဲရာခဲဆစ္နဲ႔ ထုဆစ္ထားရတဲ႔
ငါတို႔ရဲ႔ေၾကကြဲဖြယ္အျဖစ္သနစ္ကို..
ခပ္တင္းတင္းဖမ္းဆုပ္ထားတဲ႔ၾကားက
မ်က္ရည္ေတြ....ယိုစီးဖိတ္က် လာေနၿပီ....
ဒီအခ်ိန္ ဒီအခါ...ဒီခ်ိန္ခါမွာ..
ေသြးေသာက္ဖူးတဲ႔...ဓားသြားလို...ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ဟာ...
ေသြးဆာဆာနဲ႔ ေနပူပူမွာ"ရဲရဲေတာက္"
ဒါဟာလေရာင္ရဲ႕"ေတာက္"ေခါက္သံတစ္ခ်က္ျဖစ္ေနရဲ႕
ဒါဟာတိတ္တဆိတ္ အိမ္မက္ေတြကိုေျခြခူးမဲ႔မ်က္ႏွာဖံုးတပ္..
စက္ေသနတ္ေတြရဲ႕နိဒါန္းျဖစ္ေနရဲ႕
"ေမာင္မင္း သင္ထန္းသီးစားေနပါသလား"
စားရင္းေသာက္ရင္း...စားေသာက္ရင္း...
ေလာကရဲ႕ကန္႕လန္႕ျဖတ္တိမ္းေစာင္းမွဳ
"သတိျပဳပါ"
ငါတို႕ရင္းခဲ႔ရတဲ႔ငါတို႕ျဖစ္တည္မွဳ
"သတိျပဳပါ"
ငါတို႕ကိုယ္တိုင္ငါတို႔ အဆံုးစီရင္မွဳ
"သတိျပဳပါ"
ေနကြယ္ေတာင္ေစာင္းက ေတာေတာင္ေတြရဲ႕..
အသက္ရွဴ... ေငြ႕ရည္ဖြဲ႔မွဳ
"သတိျပဳပါ"
"ေလးညိွဳ႕သံကိုမ်က္ေတာင္မခတ္နားစြင္႕ေနပါ ေမာင္မင္း"
ဟိုမွာ ဒီမွာ ဟိုေနရာ ဒီေနရာမွာ...
ငါတို႕ရဲ႕ခ်ိဳရွရွ အိမ္မက္ေတြဟာ...
ေလာကဓံကို ခ်ေကၽြးခံခဲ႕ရၿပီးၿပီ...

ေနာက္ထပ္...ေနာက္တစ္ခါ...ေနာက္တစ္ေခါက္...
ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္...
အရာရာတိုင္းဟာ....
အဆက္မျပတ္လည္ေနတဲ႕ ဒလက္လို
အျမွဳပ္ထေနတဲ႔ဘီယာတစ္ခြက္လို
တေရႊ႕ေရႊ႕လြင္႕ေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးလို
ငါတို႕ေန႕စဥ္စားသံုးေနရတဲ႕ ငါတို႕ကံၾကမၼာရဲ႕၀ွက္ဖဲေတြလို..
ေဟာ..ေဟာ....ေျပာရင္းဆိုရင္းနဲ႔
ဘ၀ေတြဟာ ျဖဳတ္ကနဲ ျဖဳတ္ကနဲ...
ၾကယ္ေတြလို ေၾကြက်ကုန္ၿပီ....။    ။
         

                                      ေႏြဦးေလ